شاید یکی از تهمت های ناروایی که به سااحت
مقدس اسلام از سوی دشمنان وارد میشود این است که دین اسلام و مذهب شیعه ...دین
اشک و اندوه و افسردگی است...
سخنی ناصواب که از روی جهالت و اجالتا از
روی عدوت برزبان جاری میشود.اما در چند خطی کوتاه میخواهیم به اصل و فلسفه گریه بر
مولای آزدیخواهان بپردازیم.هرچند که این امر نیاز به حثی مفصل تر و عمیق تر دارد..
وقتی که در روایات اهل بیت علیهم السلام
نگاهی میاندازیم ؛چنان توصیه وتاکیدی به پرپا داتشن مجالس عزا و گریه بر مصائب
امام حسین وارد شده است که نسبت به هیچ یک از امامان معصوم و حتی وجود مقدس پیامبر
اکرم وارد نشده است.گویا در فلسفه عزادری برای مولایمان حسین(ع) اسرار عجیبی وجود
دارد که فقط خداوند و ائمه اطهار از آن با خبرند
اما برگزاری مجلس سوگواری و یاد مصیبت امام
حسین دارای موارد وآثار متعدد اجتماعی و سیاسی مختلفی است که در زیر به طور اجمال
به چند مورد آن اشاره میشود.
1_حفظ مکتب اهل بیت
به اعتراف دوست و دشمن ,مجالس عزای امام
حسین عامل فوق العاده ای برای بیداری مردم است و راه و رسمی که آن حضرت آن را به
پیروان خود آموخته است تا ضامن تداوم وبقای اسلام باشد.
چراکه در دوران حکومت امویان و عباسیان
,شیعیان چنان محدود و در انزوا شدید قرار داشتند.ولی با برپایی مجلس عزا به صورت
پنهانی هم انجام میشد توانستند انسجام تازه ای پیدا کنن و به صورت قدرتی محرز در
جامعه پیدار شوند و گرنه کار حتی به انقراض نسل تشیع در جامعه کشیده شده بود.
امام خمینی(ره) در تکریم مجالس امام حسین
میفرمانید:
همه ما باید بدانیم که آنچه موجب وحدت بین
مسلمین است ایم مراسم سیاسی مراسم عزاداری ائمه اطهار به ویژه سید مظلومان و سرور
شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین است که حافظ ملیت مسلمین به ویژه شیعیان ائمه اثنی
عشر-علیهم صلوات الله وسلم_است.
و حتی ماریبن مورخ آلمانی در کتاب سیاست اسلامی در جمله ای
مهم مینویسد:
من معتقدم رمز بقا و پیشرفت اسلام و تکامل
مسلمانان به سبب شهید شدن حسین و آن رویدادهای غم انگیز میباشد و یقین دارم که
سیاست عاقلانه مسلمانان و اجرای برنامه های زندگی ساز انان به واسطه عزاداری حسین
بوده است.
2_بسیج توده ها:
اهل بیت علیهم السلام با تاکید بر برگزاری
مراسم عزاداری حسینی برنامه آن حضرت را به صورت محوری برای وحدت مردم و مسلمانان
قرار دادند.به گونه ای که امروز در تمامی جهان مرد و زن شیعه و سنی مسلمان و غیر
مسلمان بر عظمت حسین(ع)سر تعظیم فرود می آورد واشک در مصیبت وارده بر آن حضرت
میریزد.
جالب آنکه یکی از مورخین اروپایی با اذعان
به محوریت امام حسین در وحدت و پیروزی مسلمانان مینویسد:هیچ چیز مانند عزاداری
حسینی نتوانست بیداری سیاسی در مسلمانان را ایجاد کند.
در سال های اخیر مصاحبه یکی از معاونان
ارشد سازمان سیا در مورد شیعه و فرهنگ عاشورا که به صراحت اعتراف میکند که این
فرهنگ عاشورایی است که شیعیان رو عزتمند ساخته میگوید:ما برای نابودی تشیع باید
باحمایت از افرادی که که با مذهب شیعه اختلاف نظر دارند و ترویج کافر بودن شیعه به
گونه ای که در زمان مناسب علیه آنها توسط دیگر مذاهب اسلامی اعلام جهاد شود !
همچنین باید تبلیغات گسترده ای را علیه مراجع و رهبران دینی شیعه صورت دهیم تا
آنها مقبولیت خود را در میان مردم از دست دهند. یکی دیگر از مواردی که باید روی آن
کار می کردیم موضوع فرهنگ عاشورا و شهادت طلبی بود که هر ساله شیعیان با برگزاری
مراسمی این فرهنگ را زنده نگه می دارند. چراکه همین فرهنگ عاشورایی است که شعیان را
در مقابل تمامی قدرتها جهان عزتمدندانه نگه داشته است
3_خود سازی و الگو پذیری:
مجالس امام حسین مجالسی است که انسان
میتواند خود را در آن پرورش دهد و روح و روان خویش را تزکیه نفس کند.
در این مجالس انسان رفتار و کردار خود را
در طبق ترازو مینهد و با احساس شرم در وقابل عظمت امام حسین زمینه را برای ترک
گناه و ساختن زندگی از نو و با کسب عزت و افتخار برای خودش محیا میکند.
این مجالس به آدمی درس عزت و ایثار و عشق
فداکاری محبت آزاد مردی تقوی اخلاق و شرافت می آموزد.این مجالس مهد پرورش انسان
های حق طلب و شجاع و عزتمند است.
4_تعظیم شعائر:
مسلما سوگواری در فوت عزیزان یک نوع تعظیم
و احترام به آنان است.حال اگر این عزیزی که در سوگ آن میخواهیم بنشینیم برترین و
عزیزترین شخص از خاندان رسول خدا باشد عظمت و احترام آن بر همه مشخص میشود.
بنابراین اقامه عزا برای امام حسین با آن
عظمت و شکوه اس علاوه بر تجلیل از مقام شامخ آن امام همام,از مصادیق روشن تعظیم
شعائر الهی است:
من یعظم شعائر الله فانها من تقوی
القلوب/هرکس شعائر الهی را بزرگ دارد این کار نشانه تقوای دلهاست.
.به یقین امام حسین تمام هستی خویش را یکجا
تقدیم خدا کرد و تعظیم آن حضرت تعظیم خداست.و یکی از بزرگترین شعائر الهی محسوب
میشود.